Deze ochtend was het zover: de opgeblonken vloeren, met javel afgewassen tegels en gelapte ramen die in alle eenzaamheid 2 maanden hebben gewacht om onze kinderen terug te verwelkomen op hun eerste schooldag hebben de kindervoetjes massaal over zich heen gekregen.
Vorige week was het nog luide stilte voor de storm.. en wat voor één. De kranten schreeuwden titels als “concurrentie tussen scholen piekt in strijd om leerkrachten”, “de rush naar de leerkracht”, alsof niemand het lerarentekort de afgelopen jaren was opgevallen en alsof iedereen ervanuit was gegaan dat zich plots een vloedgolf van leerkrachten zou hebben aangeboden deze zomer.
Het is een kwestie van wat vooruitkijken en op tijd reageren.
Het lerarentekort is niet nieuw en de gevolgen voor de ontwikkeling en educatie van onze kinderen zijn nefast.
Maar het lerarentekort kan toch onmogelijk een onoplosbaar vraagstuk zijn? Wat als je het beroep van leerkracht aantrekkelijker maakt? Met voordelen die een bevoorrecht burger betamen (want dat zijn ze toch, ons meest kostbare goed vertrouwen we hen toe).
Wat als leerkrachten minder administratieve beslommeringen zouden hebben, beroep zouden kunnen doen op een begeleiding bij moeilijkheden, klassen zouden hebben waarin leerlingen niet afgeleid zijn door smartphones en andere afleidingen, waar kinderen niet in liggen te slapen…
Om kinderen iets bij te brengen is het noodzakelijk dat ze aandacht kunnen schenken aan hetgeen je hen zegt. Ik ken geen enkele leerkracht die het fijn vindt om tegen een klas TikTokkers te moeten spreken. Ik ken ook geen enkele TikTokker die op dat ogenblik ook maar een notie zou opnemen wat er tegen hem wordt gezegd.
Ik ken ook geen enkele leerkracht die warm wordt van een klas suffende slaapkoppen. En ik ken geen enkele suffende slaapkop die ook maar een notie meekrijgt van wat een leerkracht hem zegt.
Aandacht, aandacht dus! …Wat als we de smartphone bannen van de schoolbanken, wat als we de dag zouden starten met een half uurtje beweging naar keuze? De oude Romeinen spraken al van mens sana in corpore sano (een gezonde geest in een gezond lichaam) en ergens moet die uitspraak van duizenden jaren geleden toch een kern van waarheid hebben, niet?
Laten we dus, vooraleer te discussiëren over leerstof en kwaliteit van de leerstof, al eens beginnen bij het begin.
Wakkere kinderen in de klas voor een leerkracht die uitgenodigd wordt om er te staan en zich minstens gewaardeerd weet dat hij voor een klas kan en mag staan.
Om dan te kunnen starten met het laten schitteren van onze kinderen, waarbij ze een eigen beheer krijgen over een talentenportfolio en uitgedaagd worden in de ontdekking van hun sterktes.
Laten we zo de Antwerpse scholen een voortrekkersrol geven in het upgraden van het onderwijs in het algemeen.
We hebben in Antwerpen genoeg scholen in het stedelijk onderwijs om hier op relevante manier in te kunnen investeren, en zonder per sé te moeten wachten op een “go” van hogere overheden.
We willen in Antwerpen niet alleen onze diamanten het most brilliant label geven, maar ook onze kinderen.
